PROLOG

     Czy przeczucia bywają mylne? Czy kiedykolwiek zdarzyło się, że intuicja zawiodła? Nie, nie mnie. Zawsze robiłam to co czułam i to co podpowiadała mi świadomość. Teraz kazała biec, więc biegłam. Nawet nie wiem gdzie i po co. Po prostu przemierzałam ulice Konohy z nieodpartym wrażeniem za lada moment stanie się coś strasznego. I stało się, przynajmniej dla mnie.

     Gdy wbiegłam na ostatnią z dróg, ciemną i opuszczoną, prowadzącą jedynie do wyjścia z wioski, ujrzałam coś co łamało mi serce i tylko ułamki sekund dzieliło je od kompletnej rozsypki.

     Dwadzieścia metrów. Tyle dzieliło mnie od miłości mojego życia. Szedł wolnym krokiem, nieświadomy tego, że jest obserwowany. Ciemne pasma włosów delikatnie falowały w rytmie kroków, a szary plecak, uwieszony na jego ramionach, śmiesznie podskakiwał.

     - Sasuke. - Wyszeptałam. 

     Za cicho, żeby usłyszał. Za cicho, żeby się zatrzymał. Za cicho, żeby odległość miedzy nami przestała się zwiększać.

     Odchodził. 

     A ja stałam jak słup soli. Sparaliżowana, przerażona i kompletnie bezradna.

     "Co robić?! Co robić?" 

     Odbijały mi się słowa w głowie. Co robić... Chciałam wiedzieć, znać odpowiedź na to pytanie, ale nie byłam w stanie niczego wymyślić. Więc dalej stałam jak ten słup soli i patrzałam jak odległość między nami się zwiększa. Jak odchodzi. 

      Sto metrów. Tak dużo, a będzie jeszcze więcej. Co robić?! 

      - Sasuke! - Usłyszałam głos. Swój głos, ale jakby wykrzyknięty przez inną osobę. Powróciła intuicja. 

      Zatrzymał się. Obejrzał. Posłał w moją stronę jedno ze swoich odpychających spojrzeń i ruszył dalej. Odchodził. Odchodził i kompletnie nie przejmował się faktem, że ktoś jest tego świadkiem.

     Zaczęłam biec, po drodze krzycząc jego imię. Zatrzymały mnie dopiero jego plecy, w które uderzyłam z dość dużym impetem. Złapałam równowagę i ze łzami w oczach zaczęłam mówić to co podpowiadała mi intuicja. Dlaczego zawsze polegam tylko na niej? 

     - Wiem co się stało z twoim klanem! Wiem, że szukasz zemsty! Wiem, że chcesz odejść, ale nie pozwolę Ci na to! - Wykrzyczałam, a łzy zaczęły spływać mi po policzkach. 

     - Wybrałem zemstę i nikt mnie przed tym nie powstrzyma. Jestem inny niż wy. Wybrałem inną drogę niż wy. - Mówił cicho, spokojnie, zbyt melancholijnie jak dla mnie. Tak jakby tłumaczył coś rozkapryszonemu dziecku. Tyle, że tu nie chodzi o zabawki, czy rozwiązane sznurówki. Tu chodzi o życie. O jego życie. O przyszłość. O wszystko to o co powinno się walczyć!

     - Ale czy nie będziesz samotny, sam ze sobą?! Sam mówiłeś mi, że bycie samotnym jest bolesne! Jeśli nie możesz zostać dla siebie, to zrób to dla mnie, dla Naruto... Ja... Mam rodzinę, przyjaciół ale jeśli odejdziesz, dla mnie... Dla mnie będzie to, to samo jakbym była samotna! 

     - Żałosne. Sądzisz, że powstrzymasz mnie swoimi ckliwymi gadkami? Sądzisz, że to coś da?! Od tego miejsca, zaczyna się nowa droga, którą mam zamiar iść aż do samego końca.

     Patrzył mi w oczy przy tych słowach. Bił od niego chłód i pewność siebie, jakby moje słowa nie miały dla niego żadnego znaczenia. Jakby to co razem przeszliśmy, było nic nie warte. 

     - A co ze mną? Co z Naruto? Kakashim-sensei? Przecież jesteśmy drużyną! To nic dla ciebie nie znaczy?!

     - Nic, już nic. To prawda, że kiedyś myślałem o takiej drodze życia. Nasza czwórka razem. Ale pomimo tego, że byliśmy tak blisko, moje serce wybrało zemstę. Jestem mścicielem, nic tego nie zmieni. 

     Odwrócił się. I znów zaczął odchodzić. A ja stałam sparaliżowana jego słowami i nie wiedziałam co jeszcze mogę zrobić. 

     Biec za nim? I tak odejdzie.

     Krzyczeć? I tak nikt nie usłyszy. 

     Błagać? I tak go nie wzruszę.

     Co robić?! Jeśli go nie zatrzymam, moje serce rozsypie się na  miliony małych kawałków. Jak wytłumaczę to Naruto? Znów okaże się bezużyteczna. Znów zawiodę. Siebie. Naruto. Kakashiego. 

     Nie mogę na to pozwolić!

     - Sasuke! - Nawet się nie obejrzał.- Sasuke! Kocham Cię! Kocham Cię bardziej niż cokolwiek na tym świecie. - Podziałało. Zatrzymał się i czekał na dalsze słowa, odwrócony do mnie plecami.- Obiecuję! Obiecuję, że jeśli zostaniesz ze mną to sprawię, że każdy dzień stanie się piękniejszy, szczęśliwszy! Zrobię dla ciebie wszystko, więc błagam, zostań ze mną. A jeśli to nie możliwe, to zabierz mnie ze sobą. - Drgnął.- Pomogę Ci w zemście. Na pewno jest coś co mogę zrobić. Błagam...

     Obraz zaczął mi się rozmazywać, przez nadmiar łez. Wytarłam słone krople, by poprawić sobie widoczność i gdy na nowo otworzyłam oczy, zobaczyłam go tuż przed sobą. Niemalże opierałam się o niego czołem.

      - Po tym wszystkim, nadal twierdzę, że jesteś irytująca.- Zabolało. Nawet bardzo. Serce zaczęło mi się kruszyć, a wszystko inne nagle przestało istnieć.- To chyba znaczy, że muszę być prawdziwym durniem, żeby odwzajemniać uczucia kogoś takiego.
      Popłynęły nowe łzy. 

      Nie wiedziałam czy płaczę ze smutku czy radości. Ale to nie było ważne. 

      Kochał mnie.

      Na swój własny, pokręcony sposób, właśnie mi to uświadomił. 

      Spojrzałam mu w oczy, z których po raz pierwszy biły pozytywne uczucia. Zawsze smutne, przytłoczone i zamknięte przed światem. Teraz otwarte, z wesołymi ognikami i pełne czułości.

      Uśmiechnęłam się przez łzy i znów chciałam zabrać głos, ale przeszkodził mi w tym palec na ustach. Nie mój, Sasuke.

     - Ale to nic nie zmienia.- Wyszeptał. 

     A potem mnie pocałował. Ale nie tak jak na filmach. Nie w ust, tylko w czoło. Nie namiętnie, a czule i delikatnie. Przymknęłam oczy, rozkoszując się jego ciepłem.

     A potem poczułam ból w karku. I wiedziałam, jeszcze zanim zemdlałam.

     Odszedł. 

AUTORKA:

No witam! Mam nadzieję, że dobrnęliście do końca. Jak na prolog, to wydaje mi się on oklepany i straszliwie przesłodzony. Ostrzegam, że rozdział pierwszy też taki będzie, a nawet bardziej... :D 

Nie mam pojęcia, co mnie natchnęło, na nowe opowiadanie, ale zastanawiałam się nad nim już od kilku miesięcy. I proszę! Oto jest. Oczywiście pomysł nie dopracowany, bo jak to ja, zamiast przemyśleć sobie dokładnie całą fabułę to wymyśliłam tylko jej zarys, a co będzie to będzie. ^^

Nie przedłużam już, żegnam się :D 

Jeśli dotrwaliście do końca to czekam na wasze opinie xD